“Κατά πάντα ευχαριστείτε..."

(Α΄ Θεσσαλονικείς ε΄ 18)Είναι μια απαίτηση του Κυρίου.
Είναι κάτι που το ζητάει επίμονα.
Είναι κάτι που δεν το προσέξαμε όσο έπρεπε.
Να Τον ευχαριστούμε κατά πάντα, για όλα.

Χωρίς καμιά διάκριση, χωρίς καμιά παράλειψη.

Βέβαια, εμείς διακρίνουμε τα πράγματα σε καλά και κακά, σε ευχάριστα και δυσάρεστα, σε επωφελή και επιζήμια, σε υγιεινά και ανθυγιεινά.

Οι διακρίσεις αυτές θα μπορούσαν να πάνε πολύ μακριά.
Θα μπορούσαμε να πούμε, πως όλα τα πράγματα διακρίνονται σε συν και πλην.

Όταν εμείς καλούμαστε να ευχαριστούμε τον Κύριο για όλα, τότε ένα από τα δύο συμβαίνει.
Καλούμαστε να Τον ευχαριστούμε και για τα καλά και για τα κακά.

Είναι και αυτή μια άποψη, που υποστηρίζεται.

Και λέγεται με το συμπληρωματικό τόνο, μόνο τα καλά θα δεχόμαστε από τον Κύριο;

Δε θα δεχόμαστε και τα κακά;

Μπαίνει εδώ όμως ένα ερώτημα.

Ο Κύριος δίνει κακές δόσεις στα τέκνα Του, και από πάνω ζητάει να Τον ευχαριστούνε;

Αυτό φαίνεται πως δεν στέκει.

Όμως υπάρχει μια άλλη άποψη.

Όλα αυτά προέρχονται από τον Κύριο και από τον Κύριο προσφέρονται.

Είναι οπωσδήποτε αγαθά.

Μα το αγαθό που υπάρχει μέσα σ' αυτά δεν το διακρίνουμε με τα μάτια της λογικής.

Μόνο με τα μάτια της πίστης.

Υπάρχει κάποιο αγαθό σε μια αποτυχία στις εξετάσεις ή σ' ένα σπασμένο πόδι;

Και θα πρέπει και γι' αυτά να ευχαριστούμε το Θεό;

Και βέβαια.

Μόνο που το αγαθό είναι άλλης τάξης, από άλλη κατηγορία, που αποβλέπει στα ουσιαστικά χαρακτηριστικά της πνευματικής μας υπόστασης.

Μια αποτυχία δεν είναι πάντοτε γενική και πραγματική αποτυχία.

Μπορεί να έγινε για να μας χαρίσει ταπείνωση.

Μπορεί να έγινε για μια άλλη επιλογή από τον Κύριο.

Διότι ο Κύριος προέβλεψε "κάτι καλύτερο περί ημών", όπως λέει (Εβραίους ια΄ 40).

Το ίδιο μπορούμε να πούμε για το σπασμένο πόδι και για κάθε αρνητική, φαινομενικά, κατάσταση.

Η ζωή, με τη διαρκή αδιάκοπη ευχαριστία, παίρνει άλλη όψη.

Όλα γίνονται καλά, ευχάριστα, ευλογημένα.

Τώρα πια το καταλαβαίνω, το συνειδητοποιώ, το απολαμβάνω.

Και γίνομαι ένας άνθρωπος ευτυχής.

Συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο από αυτό που συμβαίνει στους άλλους ανθρώπους.

Αυτοί δε μένουν ικανοποιημένοι με τίποτα.

Αυτοί δε βλέπουν το λόγο γιατί να ευχαριστούν το Θεό.

Όχι μόνο, μα αδιάκοπα μεμψιμοιρούν, γκρινιάζουν και δε νιώθουν ποτέ χαρά και ικανοποίηση.

Όλα τα πράγματα, και έτσι είναι, χάνουν την αξία τους, όταν έρχονται σ' αυτούς.

Και η κατάληξη πάντοτε είναι, να είναι οι άνθρωποι αυτοί δυστυχείς.

Και ποτέ και για τίποτα δεν αισθάνονται την ανάγκη να ευχαριστούν το Θεό.

Μα αυτοί που με διάθεση ευχαριστίας αντιμετωπίζουν τα πράγματα της ζωής, ευχαριστούν πάντοτε, και όταν αδυνατούν να βρουν λόγο ευχαριστίας, γιατί πάντα πιστεύουν, πως ο Κύριος κάτι καλό έχει κρυμμένο και προσφέρει στα παιδιά Του, έστω, και αν, με μια επιπόλαιη ματιά, δεν μπορούν να το διακρίνουν.

Είναι θέμα πίστης και καλής διάθεσης, και είναι πάντοτε ευγνώμονες στο Θεό.

Η καρδιά τους πλημμυρίζει από χαρά και ευχαριστία.

Βλέπουν, αισθάνονται και απολαμβάνουν τις αγαθές δόσεις, που ο Κύριος Ιησούς Χριστός προσφέρει στα παιδιά Του.

"Εάν λοιπόν σεις, πονηροί όντες, εξεύρητε
να δίδητε καλάς δόσεις εις τα τέκνα σας,
πόσω μάλλον ο Πατήρ σας ο εν τοις ουρανοίς,
θέλει δώσει αγαθά εις τους ζητούντας παρ' Αυτού;"
(Ματθαίος ζ΄ 11).

Πηγή: Πνευματικά