Βρες τον καιρό

Βρες τον καιρό να σκεφτείς,
είναι ο δρόμος που οδηγεί στην επιτυχία

Βρες τον καιρό να προσευχηθείς, 

είναι η μεγαλύτερη δύναμη στη γη

Βρες τον καιρό να διαβάσεις, 

είναι πηγή σοφίας και στοχασμού

Βρες τον καιρό να προσφέρεις τη φιλία σου, 

είναι αυτό που θα σε κάνει ευτυχισμένο

Βρες τον καιρό να γελάς, 

είναι η αρμονία της ψυχής και του σώματος

Βρες τον καιρό να συντρέξεις τους γύρω σου, 

είναι τόσο εφήμερη η ζωή μας, 

που δεν έχει νόημα να είμαστε εγωιστές.

 Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους!

Πόσο «μετράει» ο λόγος μας;

Αξιολογήστε την καθημερινότητα του λόγου σας 

Οι λέξεις και οι φράσεις που χρησιμοποιούμε καθημερινά, χαρακτηρίζουν τη ζωή μας.

Για να την αλλάξουμε, αρκεί να αλλάξουμε τις φράσεις που από συνήθεια, μίμηση ή επιπολαιότητα επαναλαμβάνουμε.

Με το νόημα των λέξεων χτίζουμε μια πραγματικότητα που μπορεί να είναι επικίνδυνη ή γεμάτη ενέργεια.

Απαντήστε στις παρακάτω ερωτήσεις

Ποιές λέξεις ή φράσεις χρησιμοποιείτε κάθε μέρα;

Ίσως εκπλαγείτε από το πόσες αρνητικές εκφράσεις 
περιλαμβάνει ο λόγος σας!

*Ξυπνάτε το πρωί και έχετε αργήσει στη δουλειά.
Ποια λέξη ή φράση χρησιμοποιείτε;

*Κάποιος σας έστησε στο ραντεβού.
Ποιες λέξεις μουρμουρίζετε;

*Χάσατε ένα αντικείμενο που το χρειάζεστε άμεσα
και δεν το βρίσκετε. 
Πώς αντιδράτε λεκτικά;

*Διαπιστώνετε ότι δεν προλαβαίνετε να ολοκληρώσετε
μια εργασία που είχατε προγραμματίσει για σήμερα.
Τι σκέφτεστε;

*Είστε εγκλωβισμένοι στο αυτοκίνητό σας
σε ένα φοβερό μποτιλιάρισμα. 
Τι λέτε;

*Είστε σε δίλημμα για ένα θέμα. Οι πιθανότητες
επιτυχίας είναι 50-50. 
Ποιες λέξεις χρησιμοποιείτε,
καθώς προσπαθείτε να αποφασίσετε;

*Υποψιάζεστε ότι ο/η σύζυγός σας ή ένας φίλος
ή συνεργάτης σας σάς ξεγέλασαν ή σας απέκρυψαν
κάτι. 
Ποιες φράσεις έρχονται στο νου σας;

*Σας ρωτάνε πώς ήταν η ημέρα σας.
Τι λέξεις χρησιμοποιείτε για να απαντήσετε;

Αν από τις απαντήσεις σας συνειδητοποιήσετε ότι χρησιμοποιείτε αρνητικές λέξεις ή φράσεις, βίαιες, υβριστικές, αγανακτισμένες ή θυμωμένες, τότε να ξέρετε ότι προετοιμάζετε τις επόμενες αναποδιές!

Επειδή τέτοια περιστατικά συμβαίνουν κάθε μέρα, η σταθερή επανάληψη αρνητικών φράσεων δημιουργεί ένα πλαίσιο συχνοτήτων μέσα στο οποίο θα επαναλαμβάνονται και ανάλογες δράσεις.

Αρχίστε από σήμερα κιόλας να αντικαταστήσετε 
τις αρνητικές φραστικές αντιδράσεις με θετικές 
και θα δείτε σιγά-σιγά τη ζωή σας 
να μεταμορφώνεται.



Μην ξαναπείτε:

•  Ξεχνάω εύκολα. 
• Δεν θυμάμαι. 
• Δεν μπορώ. 
• Δεν είναι στο χέρι μου. 
• Τι να κάνω; 
• Δύσκολα τα πράγματα. 
• Ζορίζομαι. 
• Δεν μου αρέσει αυτό που κάνω. 
• Είναι μάταιο. 
• Δεν λύνεται με τίποτα! 
• Θα τα παρατήσω. 
• Δεν είμαι εγώ γι’ αυτά. 
• Μη χάνεις το χρόνο σου. 
• Δεν αντέχω άλλο. 
• Δεν ξέρω τι θέλω. 
• Δεν βαριέσαι. 
• Δεν αλλάζει ο κόσμος. 
• Φτου, πάλι τα ίδια. 
• Θα τρελαθώ. 
• Δεν έχω τύχη. 
• Αλλά και βρισιές, βλαστήμιες και αρνητικά σχόλια για την επιτυχία των άλλων.

• Όλα εγώ τα κάνω! 
• Δεν σε καταλαβαίνω. 
• Τρελάθηκες; 
• Άντε παράτα με. 
• Είσαι στα καλά σου; 
• Μη με καταστρέψεις. 
• Θα σε καταστρέψω. 
• Δεν πάει άλλο. 
• Φύγε να μη σε βλέπω. 
• Πάλι τα ίδια; 
• Ο καθένας για τον εαυτό του. 
• Κόψε το λαιμό σου. 
• Μη με ζαλίζεις. 
• Δεν με σκέφτεσαι. 
• Είσαι αχάριστος, βλάκας, ανυπόφορος (γενικά αρνητικούς χαρακτηρισμούς).

• Αλλά και τις λέξεις κούραση, άκεφος, νεύρα, ουφ, ναι μωρέ, καααλά και αρνητικά σχόλια για τις σχέσεις άλλων ανθρώπων. 

•  Δεν είμαι καλά. 
• Νιώθω χάλια. 
• Θα αρρωστήσω. 
• Θα πεθάνω. 
• Δεν έχω δύναμη. 
• Φοβάμαι μην κολλήσω. 
• Θα βγάλω τον καρκίνο. 
• Θα πάθω εγκεφαλικό! 
• Δεν έχω ελπίδα. 
• Άσ’ τα να πάνε. 
• Δεν θα ξαναγίνω καλά. 
• Αλλά και επιφωνήματα (ωχ, αχ) και αρνητικά σχόλια για την υγεία άλλων.
  

Αλλά να λέτε:

• Είμαι συγκεντρωμένος/-η. 
• Μπορώ! 
• Είναι στο χέρι μου. 
• Βρίσκω πάντα τη λύση. 
• Η ζωή μου δίνει ευκαιρίες. 
• Πάντα τα καταφέρνω. 
• Ό,τι κι αν συμβεί, είναι για καλό. 
• Έχω συγκεκριμένο στόχο. 
• Μου αρέσει η δουλειά μου. 
• Χαίρομαι να εργάζομαι. 
• Δεν πειράζει, θα λυθεί. 
• Από εμένα εξαρτάται. 
• Να δοκιμάσουμε πάλι. 
• Τίποτα δεν χάθηκε. 
• Ας το δούμε από την αρχή. 
• Ας μείνουμε ήρεμοι. 
• Υπάρχει τρόπος.
  

Αλλά και λόγια που ενδυναμώνουν θετικά και τους άλλους:

• Θέλω να είμαστε μαζί. 
• Εγώ είμαι εδώ. 
• Μην ανησυχείς. 
• Δεν πειράζει, όλοι κάνουν λάθη. 
• Σε καταλαβαίνω. 
• Θέλω να σε καταλάβω. 
• Νιώθω όμορφα μαζί σου. 
• Χαμογέλασε! 
• Είμαστε ένα! 
• Εδώ είμαι εγώ, αν με χρειαστείς. 
• Είσαι έξυπνος, καλός, όμορφος. 
• Μαζί μπορούμε τα πάντα. 
• Μου αρέσει αυτό που είπες. 
• Έχεις ωραίες ιδέες. 
• Σ’ ευχαριστώ. 
• Σε συγχωρώ.

• Αλλά και τις λέξεις 
• αγάπη, 
• φως, 
• δύναμη, 
• στοργή,
• τρυφερότητα, 
• πάθος 
• και θετικά σχόλια για τις σχέσεις των άλλων ανθρώπων:

• Είμαι καλά. 
• Δεν αρρωσταίνω. 
• Φροντίζω τον εαυτό μου. 
• Είμαι δυνατός/ή. 
• Νιώθω γεμάτος/η ζωή. 
• Αγαπώ το σώμα μου. 
• Αγαπώ τη ζωή. 
• Μέσα μου υπάρχει η θεραπεία.

Επίσης να κάνετε πάντα θετικά σχόλια για την υγεία άλλων.

Οι λέξεις εκτός από το νόημά τους 
φορτίζονται και ενεργειακά

Για τον εγκέφαλό μας κάθε λέξη είναι μια διαδικασία σκέψεων, 
ορμονικών αλλαγών και ηλεκτρικής εκφόρτισης.

Στο στόμα μπορεί να φαίνονται «εύκολες», 
για τον εγκέφαλό μας όμως είναι αληθινές.

Μπορούν να θεραπεύσουν, να χαλαρώσουν, 
να συκοφαντήσουν, να εκνευρίσουν, να περιφρονήσουν, 
να κινητοποιήσουν, να συγχωρήσουν κ.λπ.

Χρησιμοποιώντας τις νικάμε, πείθουμε, 
παρεξηγούμαστε, θυμώνουμε, μελαγχολούμε.




Ας τις χρησιμοποιούμε 
με σύνεση
και αγάπη. 

Η Αγάπη, η Ευτυχία και ο Πλούτος…

Μια γυναίκα φρόντιζε τον κήπο του σπιτιού της, όταν ξαφνικά βλέπει τρεις γέροντες, φορτωμένους με τις εμπειρίες της ζωής, να την πλησιάζουν στην είσοδο του σπιτιού.

Παρ' όλο που δεν τους γνώριζε, τους είπε:
Δεν σας γνωρίζω, όμως πρέπει να πεινάτε. 
Περάστε, αν θέλετε, να φάτε κάτι.
Αυτοί την ρωτάνε:
Ο άντρας σου είναι στο σπίτι;
Όχι, δεν είναι εδώ, απάντησε εκείνη.
Τότε δεν μπορούμε να έρθουμε, της λένε οι γέροντες.
Όταν επιστρέφει ο σύζυγος, η γυναίκα του περιγράφει το περιστατικό.
Η γυναίκα βγαίνει έξω να προσκαλέσει ξανά τους γέροντες στο τραπέζι, μιας και ήταν ακόμη εκεί.
Δεν μπορούμε να έρθουμε όλοι μαζί, της λένε οι τρεις γέροντες
Η γυναίκα, έκπληκτη, τους ρωτά γιατί !
Ο πρώτος, λοιπόν, από τους τρεις της εξηγεί ξεκινώντας να της συστήνεται:
Είμαι ο Πλούτος, της λέει.
Της συστήνει, μετά, τον δεύτερο που είναι η Ευτυχία.
Και, τέλος, τον τρίτο που είναι η Αγάπη.

Τώρα, της λένε, πήγαινε στον άντρα σου και διαλέξτε ποιος από τους τρεις μας θα έρθει να φάει μαζί σας.

Η γυναίκα επιστρέφει στο σπίτι και διηγείται στον άντρα της αυτά που της είπαν οι γέροντες.
Ο άντρας ενθουσιάζεται και λέει:
Τι τυχεροί που είμαστε! Να έρθει ο Πλούτος! 
Έτσι θα έχουμε όλα όσα επιθυμούμε!
Η σύζυγός του όμως δε συμφωνούσε:
Και γιατί να μην έχουμε τη χαρά της Ευτυχίας;
Η κόρη τους που άκουγε από μια γωνιά, τότε, τους λέει:  
Δε θα ήταν καλύτερα να καλούσαμε την Αγάπη; 
Το σπίτι μας θα είναι πάντα γεμάτο αγάπη!
Ας ακούσουμε αυτό που λέει η κόρη μας, λέει ο σύζυγος στη γυναίκα του.
Πήγαινε έξω και πες στην Αγάπη να περάσει στο σπιτικό μας.
Η γυναίκα βγαίνει έξω και ρωτά:
Ποιος από εσάς είναι η Αγάπη; 
Ας έρθει να δειπνήσει μαζί μας.

Η Αγάπη τότε ξεκινά να προχωρά προς το σπίτι...
...και οι δύο άλλοι να την ακολουθούν!
Έκπληκτη η γυναίκα,
ρωτά τον Πλούτο και την Ευτυχία:
Εγώ κάλεσα μόνο την Αγάπη. 
Γιατί έρχεστε κι εσείς;!;!;
Και απαντούν κι οι τρεις γέροντες μαζί:
Αν είχες καλέσει τον Πλούτο ή την Ευτυχία, 
οι άλλοι δύο θα έμεναν απ' έξω. 
Τώρα όμως που κάλεσες την Αγάπη, 
όπου πάει η Αγάπη, πάμε κι εμείς μαζί της!

Δεν έχει σημασία που!

Όπου υπάρχει Αγάπη, 
θα υπάρχει επίσης Πλούτος κι Ευτυχία!

Καλό Σαββατοκύριακο φίλες και φίλοι!

O μοναδικός, πραγματικός μας χρόνος

Αυτή είναι η ιστορία ενός ανθρώπου

τον οποίο εγώ θα χαρακτήριζα ερευνητή...

 
Ερευνητής είναι κάποιος που ψάχνει, 
όχι απαραίτητα κάποιος που βρίσκει.

Ούτε είναι κάποιος που ξέρει στα σίγουρα 
τι είναι αυτό που ψάχνει.

Είναι, απλώς, κάποιος για τον οποίο 
η ζωή αποτελεί μια αναζήτηση.

Μια μέρα, ο ερευνητής διαισθάνθηκε ότι έπρεπε να πάει προς την πόλη του Καμίρ.

Είχε μάθει να δίνει μεγάλη σημασία στα προαισθήματα του, που πήγαζαν από ένα μέρος δικό του μεν, άγνωστο δε.

Μετά από δύο μέρες πορείας στους σκονισμένους δρόμους, διέκρινε από μακριά το Καμίρ. Λίγο πριν φτάσει στο χωριό, του τράβηξε την προσοχή ένας λόφος, δεξιά από το μονοπάτι. Ήταν σκεπασμένος από υπέροχη πρασινάδα και γεμάτος με δέντρα, πουλιά και μαγευτικά λουλούδια. Τον περιτριγύριζε κάτι σαν μικρός φράχτης φτιαγμένος από βαμμένο ξύλο.

Μια μπρούντζινη πορτούλα τον προσκαλούσε να μπει.

Ξαφνικά, αισθάνθηκε να ξεχνά το χωριό και υπέκυψε στην επιθυμία του να ξαποστάσει για λίγο σ' εκείνο το μέρος.

Ο ερευνητής πέρασε την είσοδο κι άρχισε να βαδίζει αργά δίπλα στις λευκές πέτρες που ήταν τοποθετημένες ανάκατα ανάμεσα στα δέντρα.

Άφησε το βλέμμα του να ξαποστάσει σαν την πεταλούδα, σε κάθε λεπτομέρεια του πολύχρωμου αυτού παραδείσου.

Τα μάτια του, όμως, ήταν μάτια ερευνητή, κι ίσως γι' αυτό ανακάλυψε εκείνη την επιγραφή πάνω σε μια απ' τις πέτρες:
Αμπντούλ Ταρέγκ: έζησε 8 χρόνια, 6 μήνες, δύο εβδομάδες και 3 μέρες.

Τρόμαξε λίγο συνειδητοποιώντας ότι εκείνη η πέτρα δεν ήταν απλώς μια πέτρα: ήταν μια ταφόπλακα.

Λυπήθηκε όταν σκέφτηκε ότι ένα παιδί τόσο μικρής ηλικίας ήταν θαμμένο σ' εκείνο το μέρος.

Κοιτάζοντας γύρω του ο άνθρωπος είδε ότι και η διπλανή πέτρα είχε μια επιγραφή.
Πλησίασε να τη διαβάσει.
Έλεγε: Γιαμίρ Καλίμπ: έζησε 5 χρόνια, 8 μήνες και 3 εβδομάδες.

Ο ερευνητής αισθάνθηκε φοβερή συγκίνηση.

Αυτό το πανέμορφο μέρος ήταν νεκροταφείο, και κάθε πέτρα ήταν ένας τάφος.

Μία μία, άρχισε να διαβάζει τις πλάκες.

Όλες είχαν παρόμοιες επιγραφές: ένα όνομα και τον ακριβή χρόνο ζωής του νεκρού.

Αλλά αυτό που τον τάραξε περισσότερο ήταν η διαπίστωση ότι ο άνθρωπος που είχε ζήσει τον πιο πολύ καιρό, μόλις που ξεπερνούσε τα έντεκα χρόνια...

Νικημένος από μια αβάσταχτη θλίψη, έκατσε κι άρχισε να κλαίει.

Ο φύλακας του νεκροταφείου που περνούσε από εκεί τον πλησίασε.
Τον κοίταξε να κλαίει για λίγο σιωπηλός, και μετά τον ρώτησε αν έκλαιγε για κάποιον συγγενή.

«Όχι, για κανέναν συγγενή» είπε ο ερευνητής.
«Τι συμβαίνει σ' αυτό το χωριό;
Τι πράγμα φοβερό έχει αυτός ο τόπος;
Γιατί έχει τόσα πολλά νεκρά παιδιά θαμμένα σ' αυτό το μέρος;
Ποια είναι η τρομερή κατάρα που βαραίνει αυτούς τους ανθρώπους και τους έχει υποχρεώσει να φτιάξουν ένα νεκροταφείο για παιδιά;»

Ο ηλικιωμένος χαμογέλασε και είπε:

«Μπορείτε να ηρεμήσετε. Δεν υπάρχει τέτοια κατάρα.
Αυτό που συμβαίνει είναι ότι εδώ έχουμε ένα παλιό έθιμο.
Θα σας εξηγήσω ...

»Όταν ένας νέος συμπληρώνει τα δεκαπέντε του χρόνια, οι γονείς του του χαρίζουν ένα τετράδιο όπως αυτό που έχω εδώ, για να το κρεμάει στο λαιμό. Είναι παράδοση στον τόπο μας.
Από τη στιγμή εκείνη κι έπειτα, κάθε φορά που κάποιος απολαμβάνει έντονα κάτι, ανοίγει το τετράδιο και σημειώνει:

Στα δεξιά, 
αυτό που απόλαυσε. 

Στ' αριστερά, 
πόσο χρόνο κράτησε η απόλαυση.

»Έστω ότι γνώρισε μια κοπέλα και την ερωτεύτηκε.
Πόσο κράτησε το μεγάλο αυτό πάθος και η χαρά της γνωριμίας τους;
Μια εβδομάδα; Δύο; Τρεις και μισή:»

»Και μετά, η συγκίνηση του πρώτου φιλιού, η θαυμάσια ευχαρίστηση του πρώτου φιλιού...
Πόσο κράτησε;
Μόνο το ενάμισι λεπτό του φιλιού; Δύο μέρες; Μια εβδομάδα;

»Και η εγκυμοσύνη, και η γέννηση του πρώτου παιδιού;

»Και ο γάμος των φίλων;

»Και το ταξίδι που πάντα ήθελε;

»Και η συνάντηση με τον αδελφό που γυρίζει από μια μακρινή χώρα;

»Πόσο κράτησε στ' αλήθεια η απόλαυση αυτών των αισθήσεων;

»Ώρες; Μέρες;

Έτσι, συνεχίζουμε να σημειώνουμε στο τετράδιο 
κάθε λεπτό που απολαμβάνουμε ... 
Κάθε λεπτό.

»Όταν κάποιος πεθαίνει, έχουμε τη συνήθεια να ανοίγουμε το τετράδιό του και να αθροίζουμε το χρόνο της απόλαυσης για να τον γράψουμε πάνω στον τάφο του.

Γιατί αυτός είναι για εμάς ο μοναδικός 
και πραγματικός χρόνος 
ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΖΗΣΕΙ»

Από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι  
«ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙΣ» 



Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους!

Η κατάκτηση της Ευθυμίας και της Χαράς

Ας βάλουμε στόχο μας 
την Ευθυμία και τη Χαρά!

Είναι ίσως η πιο έντονη επιθυμία 
της ανθρώπινης ψυχής



Ευθυμία είναι η χαρούμενη διάθεση που προέρχεται από την υγεία, την ψυχική ισορροπία και την αισιοδοξία για τη ζωή.

Χαρά είναι το ευχάριστο εκείνο συναίσθημα που γεννιέται στην ψυχή από παραστάσεις ή γεγονότα που προάγουν τον άνθρωπο, είτε πραγματικά είτε κατά τις αντιλήψεις του και ιδιαίτερα την ευεξία, τα συμφέροντα ή την πρόοδό του ή που του παρέχουν ηδονή μέσω των αισθήσεών του.

Κάθε άνθρωπος έλκεται από τις ηδονές, οι οποίες είναι ανάλογες με τη βαθμίδα εξέλιξης της ψυχής του. Έτσι, ο κατώτερος άνθρωπος έλκεται μόνο από τις ηδονές των αισθήσεών του.

Ο πνευματικός άνθρωπος απολαμβάνει ανώτερες χαρές, αλλά και τις ηδονές του σώματος.
Βέβαια, δεν εξαθλιώνεται προκειμένου να τις αυξήσει, αντίθετα τηρεί το μέτρο, ενώ σε όλες του τις εκδηλώσεις συμμετέχει και το πνεύμα.

Ο Δημόκριτος απέρριπτε τη χαρά εκείνη που προέρχεται από υπερβολή τέρψεων ή από την κατάχρηση των σωματικών ηδονών, προς την οποία ρέπει ο καθημερινός άνθρωπος, διότι αυτές δεν έχουν αγαθά αποτελέσματα. Για το λόγο αυτό επιζητούσε το μέτρο σε όλες τις φυσικές του λειτουργίες.

Ο Πλάτωνας τόνιζε το γεγονός ότι εκείνη η ζωή που συνδυάζει τη χαρά με τη φρόνηση, είναι η ανώτερη.
Άλλωστε, η ευθυμία που προέρχεται από πνευματικές χαρές, αναπτύσσει την αίσθηση του ωραίου. Παράλληλα προκαλεί και την εκδήλωση όλων εκείνων των υγιών και ευγενικών συναισθημάτων και ιδεών που διαμόρφωσαν τον αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό.

Αυτή η χαρά εξωραΐζει τη ζωή, την κάνει ευχάριστη, χαρμόσυνη, φωτεινή και άξια να την επιζητεί κανείς. Ωθεί τον άνθρωπο προς το καλύτερο, ενώ η ψυχή του ανυψώνεται λυτρώνοντάς τον από τα δεσμά των παθών του.



Επιπλέον, η αισιοδοξία, η χαρά και η εύθυμη ζωή που προκύπτουν από την ισορροπία καλοσύνης και λογικής, ασκούν τεράστια ευεργετική επίδραση όχι μόνο στην υγεία του σώματος, αλλά και στην ίδια την ψυχή.

Έτσι συμβάλλουν στην εκδήλωση ανώτερων ικανοτήτων της ανθρώπινης ύπαρξης.

Ακόμη, η χαρά, αναφέρει μια παλιά τσέχικη παροιμία, αποτελεί το μισό της αγιότητας.

Τέλος, ο J. Jorgensen, στο βίο του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης, τονίζει ιδιαίτερα το γεγονός της θλιμμένης ψυχής. Όταν είναι ολομόναχη και με πολλές έγνοιες, τότε ευκολότερα παρά ποτέ στρέφεται στις εξωτερικές παρηγοριές και στις μάταιες ηδονές του κόσμου. Για το λόγο αυτό, η διαχρονική φράση του Αγίου εξακολουθεί να καθοδηγεί: Ζείτε Πάντοτε Χαρούμενοι.

Πως να αποκτήσουμε μέσα μας τη χαρά

Η χαρά έρχεται όταν είμαστε αμέριμνοι, όταν δηλαδή δεν έχουμε μέσα μας άγχος και αγωνία για κάτι.



Το να είμαστε αμέριμνοι δεν σημαίνει να μην κάνουμε τίποτε. Μερικές φορές πέφτουμε στην παγίδα να νομίζουμε ότι αν εγκαταλείψουμε τους στόχους και τις επιδιώξεις μας, θα είμαστε πιο αμέριμνοι και άρα πιο χαρούμενοι.

Η αλήθεια όμως είναι ότι δε χρειάζεται να πληρώσουμε ένα τόσο ακριβό τίμημα για τη χαρά:
Είναι αρκετό να είμαστε εσωτερικά αμέριμνοι, να επιμελούμαστε δηλαδή κάθε μέρα ό,τι έχουμε μπροστά μας, χωρίς όμως να μας απασχολεί το αύριο, χωρίς να μας απασχολούν πράγματα που είναι πέραν του δικού μας ελέγχου.

Αν αποκτήσουμε αυτή την κατάσταση, τότε το σώμα και το μυαλό μας θα μεριμνά και θα φροντίζει, η ψυχή μας όμως θα είναι - την ίδια ώρα – ήρεμη, ξεκούραστη και χαρούμενη.
 
Υπάρχει βέβαια και μια άλλη χαρά, βαθύτερη και πιο ουσιαστική:  
Είναι η χαρά που έρχεται όταν ξεχνάμε τον εαυτό μας για χάρη κάποιου άλλου, όταν δινόμαστε χωρίς να μας κρατά πίσω, ούτε η βαριεστιμάρα μας ούτε η φιλαυτία μας.



Αυτή είναι μια φωτεινή χαρά, γεμάτη ηρεμία και περιπέτεια ταυτόχρονα, που μας μεταμορφώνει ως ανθρώπους και μας ανοίγει νέους ορίζοντες.

Άγιος Νεκτάριος: ο ένθεος θεράποντας Χριστού!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ και ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ!

στον μικρό μας πολυαγαπημένο Νεκτάριο

και σε όλους τους Νεκτάριους και τις Νεκταρίες 

Ο Άγιος Νεκτάριος είναι ένας απο τους λαοφιλέστερους σύγχρονους Αγίους της Εκκλησίας μας.

Υπήρξε υπόδειγμα άκρας ταπείνωσης ως ανταπόδοση των κατηγοριών που του προσάπταν. Ήταν, επίσης, υπόδειγμα αρετής και υπομονής σε όλο το βίο του και κέρδισε επάξια την αγάπη τού ουράνιου Θεού και των ανθρώπων.

Μας έχει αφήσει μεγάλη πνευματική και συγγραφική κληρονομιά. Ένα μικρό δείγμα από τα γραπτά του κείμενα, έχω τη χαρά και την τιμή να σας παρουσιάσω παρακάτω:

«Ταπείνωση είναι το κάτω σκαλοπάτι των αρετών...
Αγάπη είναι το επάνω σκαλοπάτι...
Γιατί δεν αγιάζουμε σήμερα;
Γιατί δεν έχουμε ταπείνωση...»

«Σκοπός μας δεν είναι να καταδικάζουμε το κακό, αλλά να το διορθώνουμε. 
Με την καταδίκη ο άνθρωπος μπορεί να χαθεί, με την κατανόηση και βοήθεια θα σωθεί. 
Το κακό αρχίζει από τις κακές σκέψεις. 
Όταν πικραίνεσαι και αγανακτείς, έστω µόνο µε τη σκέψη, χαλάς την πνευµατική ατµόσφαιρα. Εµποδίζεις το Άγιο Πνεύµα να ενεργήσει και επιτρέπεις στο διάβολο να μεγαλώσει το κακό. 
Εσύ πάντοτε να προσεύχεσαι, να αγαπάς και να συγχωρείς...»

«Τα λάθη ενός ανθρώπου είναι αυτά που τον βοηθούν και του προσφέρουν την εμπειρία στη ζωή του ώστε να πορευθεί παρακάτω... 
Τα λάθη μας είναι απλά διδάγματα που εμπεριέχονται μες τη ζωή και απλά μαθήματα για να γνωρίζουμε και να κατανοούμε τον κόσμο γύρω μας...» 

«Αν αγωνίζεσαι τον αγώνα τον καλό, ο Θεός θα σε ενισχύσει. 
Στον αγώνα εντοπίζουμε τις αδυναμίες, τις ελλείψεις και τα ελαττώματά μας. 
Είναι ο καθρέφτης της πνευματικής μας κατάστασης. 
Όποιος δεν αγωνίστηκε, δεν γνώρισε τον εαυτό του. Προσέχετε και τα μικρά ακόμα παραπτώματα. 
Αν σας συμβεί από απροσεξία κάποια αμαρτία, μην απελπιστείτε, αλλά σηκωθείτε γρήγορα και προσπέστε στο Θεό, που έχει τη δύναμη να σας ανορθώσει.
Μέσα μας έχουμε αδυναμίες και πάθη και ελαττώματα βαθιά ριζωμένα, πολλά είναι και κληρονομικά. 
Όλα αυτά δεν κόβονται με μια σπασμωδική κίνηση ούτε με την αδημονία και τη βαριά θλίψη, αλλά με υπομονή και επιμονή, με καρτερία, με φροντίδα και προσοχή. 
Η υπερβολική λύπη κρύβει μέσα της υπερηφάνεια. 
Γι’ αυτό είναι βλαβερή και επικίνδυνη, και πολλές φορές παροξύνεται από το διάβολο, για ν’ ανακόψει την πορεία του αγωνιστή.
Ο δρόμος που οδηγεί στην τελειότητα είναι μακρύς. 
Εύχεστε στο Θεό να σας δυναμώνει. 
Να αντιμετωπίζετε με υπομονή τις πτώσεις σας και, αφού γρήγορα σηκωθείτε, να τρέχετε και να μη στέκεστε, σαν τα παιδιά, στον τόπο που πέσατε, κλαίγοντας και θρηνώντας απαρηγόρητα.
 Αγρυπνείτε και προσεύχεστε, για να μην μπείτε σε πειρασμό.

Μην απελπίζεστε, αν πέφτετε συνέχεια σε παλιές αμαρτίες. 
Πολλές απ’ αυτές είναι και από τη φύση τους ισχυρές και από τη συνήθεια.

Με την πάροδο του χρόνου, όμως, και με την επιμέλεια νικιούνται. 
Τίποτα να μη σας απελπίζει».

Καλή εβδομάδα 

αγαπητοί μου αναγνώστες,

φίλες, φίλοι 

και περαστικοί!

με υγεία και αγάπη πάντα...

Μ’ ενδιαφέρει… Θέλω να μάθω...

Δεν με ενδιαφέρει τι κάνεις για να ζήσεις,

θέλω να μάθω για ποιό πράγμα αναπνέεις,

και αν μπορείς να ρισκάρεις

για να βρεις τα όνειρα της καρδιάς.

Δεν με ενδιαφέρει πόσο χρονών είσαι,

θέλω να ξέρω αν ακόμα ρισκάρεις

να φανείς αφελής

για την αγάπη, για το όνειρο,

για την περιπέτεια του να είσαι ζωντανός.

Δεν θέλω να μάθω,

ποιοί πλανήτες απειλούν την σελήνη σου,

θέλω να μάθω αν άγγιξες το κέντρο του πόνου,

αν έμεινες ανοιχτός,

μετά τις απιστίες της ζωής,

η αν έκλεισες ερμητικά την καρδιά σου,

από φόβο μήπως ξαναπληγωθείς .

Θέλω να μάθω

αν καταφέρνεις να μείνεις με τον πόνο,

τον δικό μου, τον δικό σου.

Αν μπορείς να χορέψεις τρελά

και ν' αφήσεις την έκσταση να φτάσει

μέχρι την άκρη των δακτύλων,

χωρίς ν' αντιδράσεις με σύνεση,

ή να γίνεις ρεαλιστής

ή να θυμηθείς τα ανθρώπινα όρια.

Δεν θέλω να μάθω αν είναι αληθινή

η ιστορία που μου διηγείσαι.

Θέλω να μάθω αν είσαι ικανός

να απογοητεύσεις τον άλλο,

παραμένοντας αυθεντικός,

αν μπορείς ν' αντέξεις

την κατηγορία μιας απιστίας

χωρίς ν' απαρνηθείς την ψυχή σου.

Θέλω να μάθω αν είσαι πιστός

και άρα έμπιστος.

Θέλω να μάθω αν ξέρεις

να βλέπεις την ομορφιά,

ακόμα κι όταν δεν είναι όμορφη πάντα,

αν είσαι ικανός να περνάς τη ζωή σου,

συντροφιά μόνο με τον εαυτό σου.

Θέλω να ξέρω αν μπορείς να ζήσεις

με το σπάσιμο,

το δικό σου ή το δικό μου,

και να συνεχίσεις να φωνάζεις

στην ασημένια πανσέληνο: ΝΑΙ!

Δεν με ενδιαφέρει να μάθω που ζεις

η πόσα χρήματα έχεις,

με ενδιαφέρει αν μπορείς να ξυπνήσεις,

μετά από μια νύχτα πόνου

θλιμμένος και κομμένος στα δύο,

και να κάνεις το χρέος σου για τα παιδιά.

Δεν με ενδιαφέρει ποιος είσαι,

και πώς έφτασες μέχρι εδώ,

θέλω να μάθω αν μπορείς να μείνεις

μες την φωτιά μαζί μου,

και να μην το σκάσεις.

Δεν θέλω να μάθω τι σπούδασες

η με ποιόν ή πού...

Θέλω να μάθω τι σε κρατά μέσα σου,

όταν όλα σε παρατάνε.

Θέλω να μάθω αν μπορείς

να μένεις μόνος με τον εαυτό σου

κι αν πράγματι σ' αρέσει

η παρέα που έχεις στις άδειες σου στιγμές.

(Γραμμένο από μια Ινδιάνα

της Tribù των Oriah το 1890)