30.7.10

Μάθε να διώχνεις...


Εάν θέλεις να είσαι υγιής ηθικά, νοητικά και φυσικά: διώχνε !

Διώχνε τις μικρές σκοτούρες της καθημερινής ζωής, τους ερεθισμούς και τις ενοχλήσεις που διασταυρώνεις καθημερινά στο βήμα σου.
Μην τις κρατάς, μην τις τρέφεις, μην τις ευνοείς, μην τις αναπτύσσεις.
Δεν αξίζουν.
Διώχνε τες.

Εκείνη η μικρή πληγή που σου προξένησε κάποιος φίλος, ίσως να μην ήταν σκόπιμη, ίσως να ήταν, πάντως μην σκοτίζεσαι, διώξε την.
Αρνήσου να την σκέφτεσαι.

Διώξε το αίσθημα του μίσους που έχεις για κάποιον άλλον, τη ζήλεια, τον φθόνο, την κακία, όλες τις τέτοιες σκέψεις.
Σάρωσέ τες από τον νου σου και θα εκπλαγείς για το ανανεωτικό αποτέλεσμα που θα νιώσεις, τόσο φυσικά, όσο και νοητικά.
Διώξε τα όλα, είναι κίνδυνος θανάσιμος να τα στεγάζεις.

Αλλά με τις μεγάλες φασαρίες, τις πικρές απογοητεύσεις, τις βαθιές αναποδιές, τις θλίψεις που σπαράζουν την καρδιά, τις τραγωδίες της ζωής, τι γίνεται;
Επίσης, διώξε τες.
Πέταξέ τες από πάνω σου, ήπια, αλλά σίγουρα.
Απομάκρυνε κάθε λύπη και πικρία, άφησε μονάχα την θλίψη να γίνει μια επιρροή γλύκας.
Ναι, διώξε τες κι αυτές, φτιάξε το μέλλον σου.

Ύστερα, διώξε ακόμη και το ελαφρό εκείνο συναίσθημα αδιαθεσίας και μη μιλάς πια καθόλου γι' αυτά.
Θα δεις τι καλός λυτρωμός είναι. 
Θεράπευσες βασιλικά την αρρώστια σου, αλλά τώρα εγκατάλειψέ την, διώξε την.
Μην τρέφεις την αδιαθεσία σου, διώξε την.

Μίλα καλύτερα για υγεία και ευημερία και θα έλθουν. 
Καλό καλοκαίρι σε όλους τους συν-ταξιδιώτες μου!

28.7.10

Το βλέμμα από Ψηλά

Η αντικειμενική σκέψη είναι το βλέμμα από Ψηλά. 
Ένα βλέμμα ελεύθερο, εκείνος που βλέπει.
Χωρίς αυτό το βλέμμα που προσηλώνεται πάνω μου και με βλέπει, η ζωή μου είναι η ζωή ενός τυφλού, που πάει όπου τον σπρώχνει η παρόρμηση, χωρίς να γνωρίζει ούτε το γιατί ούτε το πώς.
Χωρίς αυτό το βλέμμα το προσηλωμένο επάνω μου, δεν μπορώ να γνωρίζω ότι υπάρχω.

Έχω τη δύναμη να ανυψωθώ πάνω από τον εαυτό μου και να με κοιτάξω ελεύθερα ... να κοιταχτώ. Έχω τη δύναμη να μην είναι υπόδουλη η σκέψη μου. 
Για να συμβεί αυτό, πρέπει να απαγκιστρωθεί από όλους τους συνειρμούς που την κρατούν αιχμάλωτη, παθητική.
Πρέπει να κόψει τα νήματα που την συνδέουν με όλες τις εικόνες, με όλες τις μορφές• πρέπει να απελευθερωθεί από την αδιάκοπη έλξη του συναισθήματος.
Πρέπει να νιώσει τη δύναμη που έχει να αντιστέκεται σε αυτή την έλξη, να την βλέπει, ενώ υψώνεται προοδευτικά πάνω από αυτήν. Μέσα σε αυτή την κίνηση γίνεται ενεργητική, καθώς εξαγνίζεται• κι έτσι αποκτά ένα σκοπό, ένα σκοπό και μόνο• να στοχαστεί: «Εγώ».
Να συνειδητοποιήσει: «Ποιός είμαι».
Να διεισδύσει σε αυτό το μυστήριο.

Αλλιώς οι σκέψεις δεν είναι παρά αντικείμενα, ευκαιρίες υποδούλωσης, δίχτυα όπου η πραγματική σκέψη χάνει τη δύναμή της, της αντικειμενικότητας και της εκούσιας δράσης. Μπερδεμένη από τις λέξεις, τις εικόνες, τις μορφές που τη διεγείρουν χάνει την ικανότητα να βλέπει. Χάνει την αίσθηση του Εγώ. Δεν απομένω παρά ένα σώμα στερημένο από ευφυΐα, ένας οργανισμός που άγεται και φέρεται. Δίχως όραση, υποχρεώνομαι να ξαναγυρίσω στον αυτοματισμό και το νόμο του τυχαίου.

Αυτό το βλέμμα, μου δίνει μια θέση και ταυτόχρονα με απελευθερώνει. Και στις καλύτερες στιγμές της περισυλλογής μου, φτάνω σε μια κατάσταση όπου μου δίνεται η δυνατότητα να νιώθω την ευεργεσία του βλέμματος που κατεβαίνει επάνω μου, που με αγκαλιάζει.
Νιώθω τον εαυτό μου κάτω από την ακτινοβολία του.

Κάθε φορά, το πρώτο βήμα είναι η αναγνώριση μιας έλλειψης• αισθάνομαι την ανάγκη της σκέψης. Την ανάγκη μιας ελεύθερης σκέψης στραμμένης προς εμένα, για να αποκτήσω πραγματικά συνείδηση της ύπαρξης µου.
Μιας σκέψης ενεργητικής που μόνος της σκοπός, μοναδικό της αντικείμενο είναι «Εγώ» ...να ξαναβρώ Εμένα.

Αυτός είναι ο αγώνας µου• ένας αγώνας ενάντια στην παθητικότητα της σκέψης µου.
Ένας αγώνας που χωρίς αυτόν τίποτε πια συνειδητό δεν μπορεί να συμβεί, δεν μπορεί να γεννηθεί.
Είναι ο αγώνας να βγω από την παραίσθηση του «εγώ» όπου ζω, για να προσεγγίσω µια όραση πιο πραγματική.

Στους κόλπους αυτού του αγώνα δημιουργείται µια τάξη μέσα στο χάος, µια ιεραρχία• αποκαλύπτονται δύο επίπεδα, δύο κόσμοι. Όσο υπάρχει µόνο ένα επίπεδο, δεν μπορεί να υπάρξει όραση. Η αναγνώριση ενός άλλου επιπέδου• εκεί βρίσκεται το ξύπνημα της Σκέψης.

Χωρίς αυτή την προσπάθεια η σκέψη µου ξανακαθίζεται μέσα σε έναν ύπνο γεμάτο λέξεις, εικόνες, κατεστημένες έννοιες, προσεγγιστική γνώση, όνειρα και αναβρασμό. Είναι η σκέψη ενός ανθρώπου χωρίς ευφυΐα. Είναι τρομερό να αντιλαμβάνεσαι ξαφνικά ότι έχεις ζήσει χωρίς δική σου ανεξάρτητη σκέψη. Χωρίς ευφυΐα. Χωρίς τίποτα να βλέπει το πραγματικό. Κι επομένως χωρίς σύνδεση µε τον Ανώτερο κόσμο.

Μέσα στην ίδια µου την ουσία συναντώ εκείνον που βλέπει.  
Αν μπορούσα να κρατηθώ εκεί, θα βρισκόμουν στην πηγή ενός πράγματος μοναδικού, στέρεου, στην πηγή του αμετάβλητου.
-----------------------------------------------------------------------------

Πηγή: “Γκουρτζίεφ” Εκδ. Ζήτρος, 2001,  - Ινστιτούτο Γκουρτζίεφ.

21.7.10

Ο Τσάρλι Τσάπλιν για το νόημα της ζωής

Διαβάστε την ομιλία που έδωσε ο Τσάρλι Τσάπλιν στα 70στά γενέθλιά του, μία ομιλία για το νόημα της ζωής.
Ο Τσάπλιν όταν άρχισε να αγαπά τον εαυτό του ανακάλυψε την αυθεντικότητα, την κατανόηση, την ωριμότητα, την αλήθεια, την ειλικρίνεια, την αυταγάπη, την απλότητα, την πληρότητα, την αυτοεκτίμηση και τη σοφία της καρδιάς.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου, πραγματικά, μπόρεσα να καταλάβω ότι ο συναισθηματικός πόνος και η θλίψη απλώς με προειδοποιούσαν να μη ζω ενάντια στην αλήθεια της ζωής μου. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΗΤΑ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου, πραγματικά, κατάλαβα σε πόσο δύσκολη θέση ερχόταν κάποιος, όταν του επέβαλα τις επιθυμίες μου. Και όταν μάλιστα δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή και ούτε ήταν έτοιμος ο άνθρωπός, ακόμα και αν αυτός ήμουν εγώ. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου, πραγματικά, έπαψα να λαχταρώ μια άλλη ζωή και έβλεπα γύρω μου ότι τα πάντα μού έλεγαν να μεγαλώσω. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου, πραγματικά, κατάλαβα ότι σε κάθε περίσταση ήμουν στο κατάλληλο μέρος και πάντα στην κατάλληλη στιγμή. Αυτό με έκανε να γαληνέψω. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΛΗΘΕΙΑ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να στερούμαι τον ελεύθερο μου χρόνο και να κάνω μεγαλόπνοα σχέδια για το μέλλον. Σήμερα κάνω μόνο ό,τι μου αρέσει και με γεμίζει χαρά, ό,τι αγαπώ και κάνει την καρδιά μου να γελά. Με το δικό μου τρόπο και με τους δικούς μου ρυθμούς. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου, πραγματικά, απελευθερώθηκα από ό,τι δεν ήταν υγιεινό για μένα. Από φαγητά, άτομα, πράγματα, καταστάσεις και οτιδήποτε με απομάκρυνε από τον εαυτό μου. Παλαιά αυτό το έλεγα «υγιή εγωισμό». Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΥΤΑΓΑΠΗ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου, πραγματικά, έπαψα να έχω πάντα δίκιο. Έτσι έσφαλα πολύ λιγότερο. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΠΛΟΤΗΤΑ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου, πραγματικά, αρνήθηκα να συνεχίσω να ζω στο παρελθόν μου και να ανησυχώ για το μέλλον μου. Τώρα ζω κάθε μέρα την κάθε στιγμή που ξέρω ότι ΟΛΑ συμβαίνουν. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου, πραγματικά, κατάλαβα ότι δεν πρέπει να φοβόμαστε τις αντιπαραθέσεις, τις συγκρούσεις και οποιαδήποτε προβλήματα αντιμετωπίζουμε με τον εαυτό μας ή με τους άλλους. Αυτό το λέμε ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου, πραγματικά, συνειδητοποίησα ότι οι σκέψεις μου με έκαναν ένα άτομο μίζερο και άρρωστο. Όταν επικαλέστηκα τη δύναμη της καρδιάς μου, η λογική μού βρήκε ένα πολύτιμο σύμμαχο. Σήμερα αυτό το λέω ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ.


Ξέρω ότι από τις εκρήξεις στο Σύμπαν γεννιούνται νέα αστέρια. 
Σήμερα ξέρω ότι… αυτή είναι η ΖΩΗ.

17.7.10

Η μοναξιά που μας σημαδεύει

Στην ημιτονοειδή πορεία της ύπαρξης υπάρχουν στιγμές, οι οποίες ξεχωρίζουν από τη μέση γραμμή, αυτές που ονομάζουμε στιγμές της ζωής και υπάρχουν άλλες που μένουν κάτω από τον ορίζοντα και τις λέμε θάνατο.
Στην πραγματικότητα, όλα είναι ύπαρξη, είτε πρόκειται για τη μία είτε για την άλλη πλευρά της διαχωριστικής γραμμής.
Το θεμελιώδες είναι το πέρασμα αυτής της γραμμής, είτε για να πεθάνουμε είτε για να γεννηθούμε.

Tόσο στη γέννηση όσο και στο θάνατο, είμαστε μόνοι.
Δεν έχει σημασία πόσα όντα υπάρχουν γύρω μας αυτές τις στιγμές.
Στην πραγματικότητα είμαστε μόνοι.
Και το πιο πιθανό είναι ότι είμαστε μόνοι σε όλη τη ζωή μας.
Όχι γιατί δεν μπορούμε να μοιραστούμε τις ώρες μας με κάποιον, αλλά γιατί, κατά βάθος, κανένας δεν μπορεί να μπει στην ψυχή μας, που κι αυτή είναι από τη φύση της μοναχική.

Είναι δύσκολο να αποκαλύψουμε το μυστήριο της ζωής και του θανάτου. Αν ο θάνατος είναι κάτι που μας συγκλονίζει λόγω της άγνοιάς μας, η ζωή και το «γιατί» ήρθαμε στη ζωή δεν παύουν να είναι προβλήματα, σχεδόν άλυτα για την ανθρώπινη νοοτροπία.
Είναι πιθανό, κάποια στιγμή, η ψυχή μας να αποχωρίστηκε από κάτι πολύ μεγαλύτερο που την περιείχε. Αποχωρίστηκε σε αναζήτηση νέων εμπειριών, οδηγημένη από την αφελή έλλειψη γνώσης που έχουν οι αθώες ψυχές. Κι έτσι έφτασε στη γη, μόνη, τρομερά μόνη και ξεριζωμένη από την ουράνια κοιτίδα της. Κι από τότε περιπλανιέται στη γη, άλλοτε καλυμμένη από ύλη, άλλοτε όχι, σε αναζήτηση του κλειδιού που θα της επιτρέψει να επιστρέψει στην πρώτη της πηγή, εκεί όπου δεν ήταν μόνη, γιατί δεν ήταν διαιρεμένη.
Αυτό το κλειδί είναι η Γνώση.
Γνώση σημαίνει Δύναμη.
Καμιά φορά, έτσι όπως φεύγουμε, μπορούμε επίσης να επιστρέψουμε.
Η μοναξιά είναι ένας μεγάλος σύμμαχος της Μάγια. Όσο περισσότερο μόνοι νιώθουμε, τόσο παραδινόμαστε στα παιχνίδια της ψευδαίσθησης, για να σβήσουμε αυτήν την αίσθηση της εσωτερικής αγωνίας.

Αρχίζει το νέο δράμα: αυτό της συνύπαρξης.
Ψυχές μόνες που θέλουν να ζήσουν μαζί με άλλες μοναχικές ψυχές, αν και δεν φτάνουν ποτέ να καταλάβουν εντελώς η μία την άλλη, καθώς η μοναξιά είναι το σημάδι που μας σημαδεύει όλους.
Η συνύπαρξη δημιουργεί διάφορες μορφές, από την απλή αγάπη που ενώνει δύο όντα μέχρι τα πιο περίπλοκα συναισθήματα που χαρακτηρίζουν μία κοινωνία αλλά και την ανθρωπότητα. Εμφανίζονται στο προσκήνιο οικογένειες, ομάδες, πόλεις, αγορές, εκκλησίες, πολιτικά κόμματα... Όλα είναι δίχτυα της Μάγια, στα οποία ο άνθρωπος πέφτει παγιδευμένος, πιστεύοντας ότι επιτέλους έχει νικήσει τη μοναξιά.
Όμως όσο περισσότερο ψάχνει ο άνθρωπος στο βάθος της ψυχής του τόσο περισσότερο είναι μόνος.

Ο σοφός Πλάτων έλεγε ότι ο άνθρωπος έχει σχηματιστεί "από το ένα και το άλλο". Τίποτε πιο σίγουρο. Το ένα είναι το αδιαίρετο που κείται στο εσωτερικό: είναι η ψυχή μόνη της. Το άλλο είναι η μάσκα που βγαίνει προς τον κόσμο και σχετίζεται με πολλαπλούς τρόπους, ξεφεύγοντας από τη μοναξιά.

Βάζοντας τη μάσκα, μπορεί κανείς να παίξει με πολλούς τρόπους το ρόλο αυτού που έχει σύντροφο. Έτσι γεννιέται η φιλία, ο έρωτας, το αδελφικό και πατρικό συναίσθημα, η αγάπη για όλους τους ανθρώπους, ακόμα και για τα ζώα και τα φυτά.

Σε λεπτότερες διαβαθμίσεις, η αγάπη στρέφεται προς το άπειρο των άστρων, και τότε ο άνθρωπος μπορεί να συλλάβει την ιδέα του Θεού και να τον αγαπήσει για την τελειότητα με την οποία εκδηλώνεται ο Κόσμος Του.

Όμως, πόσες είναι οι απογοητεύσεις!
Υπάρχουν φιλίες που φθείρονται, έρωτες που πεθαίνουν με τον καιρό, παιδιά που προδίδουν τους γονείς τους, γονείς που εγκαταλείπουν τα παιδιά, όντα που δεν νοιάζονται καθόλου για τους άλλους...
Υπάρχει μια επιστήμη που παγώνει τη ρομαντική λάμψη των αστεριών και πολλές θρησκείες που αντιμάχονται για τον ίδιο Θεό. Τι να γίνει;

Εδώ είναι που ο άνθρωπος πετάει αηδιασμένος την εξωτερική του μάσκα και κλείνεται στον εαυτό του απελπισμένος, σκεπτόμενος ότι δεν θα αποφύγει ποτέ τη μοναξιά. Κι εδώ είναι που παρουσιάζεται η μεγάλη έκπληξη.

Είναι το ίδιο το Εγώ στο εσωτερικό «είναι» που συναντάει τον αληθινό φίλο, αυτόν που πάντα συντροφεύει, αυτόν που είναι πάντα παρών κι ο ίδιος, τόσο όταν υποφέρουμε, όσο όταν χαιρόμαστε, αυτόν που μας κοιτάζει χωρίς να μουρμουρίζει και που μας πηγαίνει ψηλά χωρίς να ζητάει καμία ανταμοιβή για αυτό.

Το θαύμα συνεχίζεται. Όταν ανακαλύπτουμε αυτόν τον αληθινό φίλο, πατέρα και αδερφό, όλα αποκτούν ξανά νόημα. Το να διαβάζουμε, να ακούμε μουσική, να απολαμβάνουμε τη γοητεία της φύσης δεν είναι πια δραστηριότητες του μοναχικού που επικεντρώνεται στον εαυτό του, αλλά του ανθρώπου που τον συντροφεύει το αληθινό του Εγώ.
Τώρα πια είναι δυνατό να σχετιστούμε με τους άλλους ανθρώπους, γιατί σε καθέναν από αυτούς υπάρχει το άλλο Εγώ, που συμμερίζεται τις ίδιες ανησυχίες με το φίλο που μόλις ανακαλύψαμε. Τώρα ασφαλώς είναι δυνατό να καταλαβαίνουμε και να αισθανόμαστε.
Αυτός που δεν έχει περάσει από τη δική του εσωτερική ενδοσκόπηση, δύσκολα θα μπορέσει να στοχεύσει στην ελάχιστη γνώση αυτού που είναι ο εξωτερικός κόσμος.
Πρώτα προς τα μέσα, και μετά προς τα έξω.
Δεν είναι ότι έτσι θα εξαφανιστεί η μοναξιά.
Αυτή είναι κατάσταση της ψυχής.
Όμως σίγουρα μπορούν να ενωθούν οι μοναξιές και να παίξουν με τα πέπλα της Μάγια όσο διαρκεί η ζωή.
Το να μοιραζόμαστε μια δυστυχία είναι μια μορφή ένωσης.

Κι ακόμα είναι δυνατόν να αναζητούν οι ψυχές την ένωση μπροστά στην κοινή δυστυχία της απώλειας της πρώτης αρχής, και να επιθυμούν διακαώς την επιστροφή στο σημείο που δεν υπάρχει η διαίρεση.
Η μοναξιά είναι προϊόν της διαίρεσης.
Όταν όλα είναι Ένα, τότε πού χωράει η μοναξιά;
Η Μοναξιά είναι λοιπόν χωρισμός, μη ένωση, διαίρεση.
Όσο περισσότερο διαιρούμαστε, τόσο περισσότερη μοναξιά υπάρχει, καθώς έχουμε δημιουργήσει νέα σωματίδια που με τη σειρά τους είναι μόνα και χωρισμένα από τα υπόλοιπα.

Αυτό είναι ένα από τα παιχνίδια της Μάγια. Να διαιρούμαστε μέχρι το άπειρο, να πολλαπλασιάζονται οι μορφές και να εμψυχώνουμε τους εαυτούς, να επαναλαμβάνουμε το ίδιο, κάνοντάς μας να πιστεύουμε ότι στην ποσότητα βρίσκεται το γιατρικό για τη μοναξιά.
Δεν είναι η ποσότητα αυτή που εξαλείφει τη μοναξιά, το πολύ-πολύ να έρθει ο κορεσμός, και να χάσει από ποιότητα, δεδομένου ότι οι παρουσίες έχουν πολλαπλασιαστεί από την ίδια ουσία.
Πρέπει να ψάχνουμε λίγο και καλά, βαθιά και συγχρόνως ψηλά.
Έτσι είναι δυνατόν, γνωρίζοντας το παιχνίδι της Μάγια, να κατορθώσουμε να ξεπεράσουμε την ψευδαίσθηση και να αναγνωρίσουμε τα κομμάτια που λείπουν από την ψυχή μας, αυτά που έχασε στην κάθοδό της προς τη γη κι αυτά που πρέπει να ξαναποκτήσει για να ξαναγίνει μία και για να μη ξανανιώσει μόνη ποτέ.

- Είσαι μόνος;
- Ναι...
- Θέλεις να είσαι μαζί μου;
- Καλά...


Κι έτσι πηγαίνουν δυο-δυο, πιασμένοι από το χέρι, με ενωμένες τις σαρκικές μάσκες τους, ενώ οι ψυχές κοιτάζονται με περιέργεια στα μάτια για να δουν αν αυτό το ον είναι το δίδυμο εγώ τους που έχασαν στην πρώτη διαίρεση.
-------------------------------------------------
Από το βιβλίο: "ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ"
Φιλοσοφικά δοκίμια για την απατηλότητα του κόσμου, Εκδόσεις Νέα Ακρόπολη

15.7.10

Η έξυπνη καρδιά μας (ΕΙ)

Ο όρος Συναισθηματική Νοημοσύνη (EI) διατυπώθηκε επίσημα, για πρώτη φορά, το 1990 από τους ψυχολόγους Mayer και Salovey ως:

1) Να γνωρίζεις πώς νιώθεις, πώς νιώθουν οι άλλοι και τι πρέπει να κάνεις για αυτό.

2) Να γνωρίζεις τι σε κάνει να αισθάνεσαι καλά, τι σε κάνει να αισθάνεσαι άσχημα και πώς να πας από το "καλά" στο "άσχημα".

3) Η συναισθηματική αυτογνωσία, η ευαισθησία και οι διαχειριστικές ικανότητες που μας βοηθούν να μεγιστοποιήσουμε την μακροπρόθεσμη ευτυχία και επιβίωσή μας.


Πιο πρόσφατα ανανέωσαν τον ορισμό τους:
"Η συναισθηματική νοημοσύνη περικλείει την ικανότητα να αντιλαμβάνεσαι με ακρίβεια, να εκτιμάς και να εκφράζεις το συναίσθημα, την ικανότητα να αναδύεις και να γεννάς συναισθήματα όταν αυτά βοηθούν τη σκέψη, την ικανότητα να καταλαβαίνεις το συναίσθημα και την συναισθηματική γνώση, και την ικανότητα να ελέγχεις τα συναισθήματα ώστε να προωθείς τη συναισθηματική και διανοητική ανάπτυξη".

Στο τέλος του 20ου αιώνα παρατηρήθηκε μια απαράμιλλη έξαρση μελετών για τα συναισθήματα, το έως τότε ανεξερεύνητο πεδίο, επειδή ο ρόλος των συναισθημάτων στο νοητικό επίπεδο είχε υποτιμηθεί από την αναγωγική προσέγγιση της επιστήμης.

Υπήρχε μια εποχή που το IQ θεωρούνταν ως ο βασικός συντελεστής επιτυχίας στη ζωή, αλλά κατά την τελευταία δεκαετία ο ψυχολόγος Daniel Goleman υποστηρίζει ότι η Συναισθηματική Νοημοσύνη ή EI, είναι πιο σημαντική.
Προσπαθεί να εξηγήσει γιατί τόσοι άνθρωποι με υψηλό IQ καταλήγουν να εργάζονται για ανθρώπους με μέτριο IQ και σχολιάζει ότι η απήχηση του βιβλίου του "Συναισθηματική Νοημοσύνη" μπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι "επιβεβαιώνει την άποψη ότι οι άνθρωποι μπορούν να είναι έξυπνοι με κατά κάποιον τρόπο ανεξάρτητο από βαθμολογία IQ".

Αυτή η δημοφιλής άποψη δεν αποτελεί απλώς μια περίπτωση μέσω της οποίας οι άνθρωποι που έχουν πάρει χαμηλή βαθμολογία στα τεστ μέτρησης IQ προσπαθούν να νιώσουν καλύτερα.
Γίνεται αυξανόμενα εμφανές ότι τα τεστ δεν βαθμολογούν τις ικανότητες που μετρούν περισσότερο στη ζωή, αλλά εκτιμούν την ικανότητα να κάνεις το συγκεκριμένο τεστ.

Οι κοινωνίες ορίζουν την ευφυΐα υπό το συγκεκριμένο κοινωνικό πλαίσιο: Για παράδειγμα, οι πρωτόγονες κοινωνίες εξαρτιόνταν από πρακτικά προσόντα και από την εφαρμογή αυτών, ενώ οι τεχνολογικές κοινωνίες απαιτούν ικανότητες αφηρημένης σκέψης μεταδιδόμενες μέσω της επίσημης εκπαίδευσης. Συνεπώς αυτό που ορίζεται ως ευφυΐα σε μια τεχνολογική κοινωνία αντικατοπτρίζει παράγοντες που εγγυώνται την επιτυχία στο σχολείο.

Διάσημοι επιστήμονες έχουν πει ότι οι ανακαλύψεις τους αποτελούν, απλά, αποκαλύψεις των μυστικιστών του παρελθόντος.
Ακόμα και ο αλαζονικά σκεπτόμενος Φρόυντ έγραψε, "όπου κι αν πάω, βρίσκω έναν ποιητή που έχει πάει εκεί πριν από εμένα". Οι ποιητές και οι μυστικιστές γνώριζαν από πάντα ότι η αληθινή ευφυΐα είναι μια ευλογία του μυαλού και της καρδιάς, της σκέψης και του αισθήματος. Και τώρα η ψυχολογία προχωρά προς έναν ορισμό του τι μπορεί να είναι η EI (Emotional Intelligence).

Ίσως η ΕΙ θα μπορούσε να γίνει κατανοητή ως η ποιότητα του αόριστου Εαυτού, του πέρα από το εγώ (το μικρό εγώ/εαυτό με μικρό 'ε') και πέρα από το υπερ-εγώ (συνθήκες, συνήθειες) και όχι μόνο ως το αντίβαρο για το IQ. Το αριστερό ημισφαίριο, (το οποίο ελέγχει τη δεξιά πλευρά του σώματος), πιστοποιείται με τη λογική αντίληψη, ενώ το δεξί ημισφαίριο, (που συνδέεται με την αριστερή πλευρά του σώματος), θεωρείται ως η περιοχή τη διαίσθησης.
Όμως, η ΕΙ δεν είναι ακριβώς το αντίθετο του IQ και δεν θα έπρεπε να θεωρείται ως μια αμιγώς δεξιού ημισφαιρίου ποιότητα.
Μερικοί άνθρωποι έχουν αρκετή και από τις δύο μορφές ευφυΐας, ενώ μερικοί έχουν λίγη από τη κάθε μία.

Η συναισθηματική ζωή αναπτύσσεται σε μία περιοχή του εγκεφάλου που ονομάζεται το "μεταιχμιακό σύστημα" (limbic system) και πιο συγκεκριμένα στον "αμυγδαλοειδή πυρήνα" του.
Η μεταιχμιακή περιοχή είναι εκείνη μέσω της οποία βιώνουμε χαρά πέρα από το δυαδισμό της ευτυχίας και της δυστυχίας, μία ευφυΐα πέρα από το "ανοιγόκλεισμα" του εγώ και των συνθηκών.

Το βιβλίο του Goleman είναι κάτι περισσότερο από απλά μια αφηρημένη θέση.
Ψάχνει για αντίδοτα ώστε να αποκατασταθεί ο πολιτισμός στους δρόμους μας και η τρυφερότητα στην κοινωνική μας ζωή.
Στην αρχή του βιβλίου του μεταφέρει λόγια του Αριστοτέλη:
"Οποιοσδήποτε μπορεί να θυμώσει - αυτό είναι εύκολο. Αλλά το να εκφράσεις το θυμό σου στο σωστό άτομο, στο σωστό βαθμό, τη σωστή στιγμή, για το σωστό λόγο και με σωστό τρόπο - αυτό δεν είναι εύκολο".

Ο Goleman θεωρεί την αυτογνωσία ως την πιο σημαντική πτυχή της ΕΙ, επειδή επιτρέπει τον αυτοέλεγχο. Όταν αυτή η αυτογνωσία γίνει Αυτο-γνωσία, τότε αυτόματα οδηγεί στη γνήσια εμπάθεια με το να βλέπει κανείς τον Εαυτό στους άλλους.
Ορίζει, δηλαδή, την ΕΙ με τέτοιο τρόπο ώστε να συμπεριλαμβάνει αυτογνωσία, έλεγχο του παρορμητισμού, ζήλο και κινητοποίηση, εμπάθεια και κοινωνικές ικανότητες.
Αυτά είναι τα προσόντα τα οποία ταυτοποιεί ως προϋποθέσεις για επιτυχία στην καριέρα και τις σχέσεις.

"Είναι μόνο η καρδιά
που μπορεί να δει τα αληθή, 
η ουσία δεν είναι ορατή 
στο γυμνό μάτι"
(Antoine de Saint-Exupery)

11.7.10

To Matrix, ο Πλάτων, ο Planck και ΕΜΕΙΣ!


Πόσο αληθινός είναι ο κόσμος μας;
Πόσο αυθεντικοί είμαστε
εμείς σαν άνθρωποι;
Είμαστε άραγε αυτοί που νομίζουμε;
Φιλόσοφοι αλλά και επιστήμονες έχουν επισημάνει εδώ και αιώνες την απατηλότητα αυτού του κόσμου, το κατά πόσον είμαστε αυτοί που νομίζουμε και πιο ποσοστό ελευθερίας έχει ο άνθρωπος για να αναδείξει τον «πραγματικό» του εαυτό.

Ας εξετάσουμε όμως πρώτα τον άνθρωπο:
Η απατηλότητα της ιδέας για τον εαυτό μας αλλά και τον κόσμο έχει παρουσιαστεί από τον Πλάτωνα, εδώ και 2.500 χρόνια με το «Μύθο της Σπηλιάς» που παρουσιάζεται στην «Πολιτεία» του.
Εκεί ο Πλάτωνας παρουσιάζει τους ανθρώπους δεμένους με αλυσίδες στο βάθος μιας σπηλιάς, να παρακολουθούν σκιές που παρουσιάζονται σε έναν τοίχο, τις οποίες αυτοί αντιλαμβάνονται σαν πραγματικότητες.
Επιπλέον οι δεσμώτες αντιλαμβάνονται τις αλυσίδες τους σαν «κοσμήματα», σαν πολύτιμα εργαλεία που τους δένουν με τον κόσμο, χωρίς όμως να συνειδητοποιούν ότι πρόκειται για τα δεσμά που τους εμποδίζουν να απομακρυνθούν από τη σπηλιά και να αντικρίσουν το φως του ήλιου και τη ζωή που σφύζει έξω από τη σπηλιά.


Ο συμβολισμός αυτού του μύθου είναι σαφής και παραπέμπει στους περιορισμούς του κόσμου που ζούμε, τους οποίους τείνει ο άνθρωπος να μην αντιλαμβάνεται χάνοντας έτσι την ευκαιρία να ζήσει πραγματικά, να γνωρίσει τον εαυτό του, ενώ παράλληλα πιστεύει ακράδαντα ότι ξέρει ποιος είναι, τι πιστεύει και τι θέλει!


Μια ανάλογη ιδέα διατύπωνε και ο Όσκαρ Ουάιλντ όταν δήλωνε:
«Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι 'άλλοι άνθρωποι'. Οι σκέψεις τους είναι απόψεις άλλων ανθρώπων, η ζωή τους είναι μίμηση άλλων ζωών».
Και αν όντως θέλουμε να κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας θα διαπιστώσουμε ότι λίγο - πολύ ο Ουάιλντ έχει δίκιο!


Πόσες από τις ιδέες μας και τα «πιστεύω» μας είναι αυθεντικά δικά μας δίχως να μας έχουν υποβληθεί ή να τα έχουμε υιοθετήσει από συνήθεια, είτε επειδή είναι η γνώμη των πολλών, είτε επειδή το αποδεχθήκαμε ως «κοινά παραδεκτά».
Η ιδέα μας για τον άνθρωπο και τον κόσμο, οι αξίες μας και τα ιδανικά μας είναι όντως «δικά μας» ή μήπως τα «κληρονομήσαμε» δίχως να τα φιλτράρουμε με το δικό μας κριτήριο;
Μήπως πιστεύουμε πράγματα από συνήθεια, επειδή δεν κάναμε τον κόπο να σκεφτούμε τη δική μας γνώμη για τα πράγματα;

Πόσο αυθεντικοί είμαστε τελικά
και πόσο γνωρίζουμε τον εαυτό μας;
Μια ματιά «σε βάθος» θα μας έδειχνε ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δηλώνουν πιστοί μιας θρησκείας επειδή είναι η επικρατούσα της χώρας που γεννήθηκαν, πολλοί ψηφίζουν ένα κόμμα επηρεασμένοι απλά από το περιβάλλον τους, υποστηρίζουν την ομάδα της περιοχής που γεννήθηκαν και απλά & αφήνονται στο να υιοθετήσουν τις ιδέες και τις προτιμήσεις των πολλών... δηλαδή απλά «μαζικοποιούνται»! Αποτέλεσμα; Η απώλεια της «μοναδικότητάς» μας ως ανθρώπινα όντα, της ατομικότητάς μας, της διάθεσης να βελτιωθούμε και να βελτιώσουμε τον κόσμο γύρω μας...
Απλά επειδή αυτή η «πραγματικότητα» μας βολεύει!


Για να μην τα παρουσιάζουμε όμως όλα τόσο «σκοτεινά», ας δούμε και την άλλη πλευρά...
Ότι υπάρχουν και άνθρωποι που προσπαθούν να ενεργοποιήσουν το εσωτερικό τους δυναμικό, να τολμήσουν να γνωρίσουν τον εαυτό τους, εξετάζοντας εξ αρχής τα δεδομένα, έχοντας το θάρρος να αναζητήσουν μια «Αλήθεια» παραπάνω και πέρα από τις «βεβαιότητές» τους.


Κι εδώ έρχεται και μία σύγχρονη ταινία να συμπληρώσει το «παζλ» του Μύθου του Πλάτωνα. Αναφερόμαστε στο πολυσυζητημένο "Matrix" και τον ήρωά του τον Neo, πνεύμα ανήσυχο και αναζητητή της αλήθειας. Λίγο από διαίσθηση, λίγο από τύχη και πολύ από ρίσκο είναι η συνταγή της ταινίας, μέχρι ο ήρωας να φτάσει στη διαπίστωση μιας σκληρής πραγματικότητας: Ότι ο κόσμος που ζει (που ζούμε) δεν είναι πραγματικός, αλλά η προβολή μιας Διάνοιας, μία «μήτρα» ("Matrix") μια εικονική πραγματικότητα από όντα που θέλουν να σκλαβώσουν τους ανθρώπους.
Με άλλα λόγια η «πλατωνική σπηλιά» σε σύγχρονη, φουτουριστική εκδοχή!


Πώς όμως βγαίνει κανείς
από τη «σπηλιά»;
Η συνταγή του Neo είναι απαραίτητη: περιέργεια, θάρρος, αμφιβολία για βεβαιότητες, ρίσκο και πίστη στον εαυτό μας (κι ας μην τον ξέρουμε καλά). Ίσως είναι μια «μαθηματική φόρμουλα», τόσο απλή στη διατύπωση αλλά τόσο δύσκολη στην επίτευξη:


ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ (ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ) = ΠΡΟΣΗΛΩΣΗ + ΕΝΤΑΣΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑΣ


Πάνω από όλα όμως είναι το στοιχείο της απόφασης, αυτή που έκανε o Neo, ο ήρωας του "Matrix", όταν κλήθηκε να επιλέξει ανάμεσα στο μπλε χάπι που θα τον επέστρεφε στον κόσμο της ασφάλειάς του (αλλά και της άγνοιας), μέσα δηλαδή στη «σπηλιά» και στο κόκκινο χάπι που θα τον έβαζε σε περιπέτειες αλλά θα του έδειχνε την πορεία προς την κατάκτηση της Αλήθειας.


Όσο για την απατηλότητα του κόσμου τι να πούμε;
Δεν είναι μόνο ο μύθος της «Σπηλιάς» του Πλάτωνα που τονίζει την απατηλότητα του.
Στην Ινδική φιλοσοφία, επίσης, υπάρχει η έννοια της «Μάγια» της «Μεγάλης Πλάνης» που κάνει τον άνθρωπο να βλέπει σαν «πραγματικότητες» αυτά που δεν υπάρχουν.


Αλλά ας πάμε και κάπου πιο κοντά στην εποχή μας:
Στον διάσημο φυσικό Max Planck, τον πατέρα της Κβαντικής Φυσικής, που δήλωνε καθώς παραλάμβανε το βραβείο Νόμπελ:


«Ως άνθρωπος που αφιέρωσα όλη μου τη ζωή στην μελέτη της ύλης, μπορώ να πω αυτό σαν αποτέλεσμα της έρευνάς μου σχετικά με τα άτομα: η ύλη ως τέτοια δεν υπάρχει. Όλη η ύλη πηγάζει και υπάρχει μονάχα ως συνέπεια μιας δύναμης που κάνει τα άτομα να δονούνται και τα συγκρατεί μαζί για μια στιγμή. Πρέπει να υποθέσουμε πίσω από αυτή τη δύναμη την ύπαρξη μιας συνείδησης και ενός έξυπνου Νου. Αυτός ο Νους είναι η μήτρα ("Matrix") όλης της ύλης».


Κι έτσι το... «παζλ της απατηλότητας» συμπληρώνεται δείχνοντας ένα μονοπάτι που οδηγεί σε μια πιο... «πραγματική πραγματικότητα» από τον κόσμο και τις καταστάσεις συνείδησης που βιώνουμε...

Το ζήτημα είναι:
Ποιός τολμάει να ακολουθήσει τον Neo;
---------------------------
Πηγή: Esoterica.gr

6.7.10

Κάντε το τεστ της "τριπλής διύλισης"



 
To τεστ του Σωκράτη
Μια μέρα, εκεί που ο μεγάλος αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Σωκράτης έκανε τη βόλτα του στην Ακρόπολη, συνάντησε κάποιον γνωστό του, ο οποίος του ανακοίνωσε ότι έχει να του πει κάτι πολύ σημαντικό που άκουσε για κάποιον από τους μαθητές του.

Ο Σωκράτης του είπε ότι θα ήθελε, πριν του πει τι είχε ακούσει, να κάνουν το τεστ της "τριπλής διύλισης".


"- Τριπλή διύλιση;

ρώτησε με απορία ο γνωστός του.

- Ναι, πριν μου πεις τι άκουσες για το μαθητή μου θα ήθελα να κάτσουμε για ένα λεπτό να φιλτράρουμε αυτό που θέλεις να μου πεις.


- Το πρώτο φίλτρο είναι αυτό της αλήθειας.  

Είσαι λοιπόν εντελώς σίγουρος ότι αυτό που πρόκειται να μου πεις είναι αλήθεια;
 
- Ε... όχι ακριβώς, απλά το άκουσα όμως και...


-Μάλιστα, άρα δεν έχεις ιδέα αν αυτό που θέλεις να μου πεις είναι αλήθεια ή ψέματα.


- Ας δοκιμάσουμε τώρα το δεύτερο φίλτρο, αυτό της καλοσύνης.
Αυτό που πρόκειται να μου πεις για τον μαθητή μου είναι κάτι καλό;


- Καλό; Όχι το αντίθετο μάλλον...

- Άρα, συνέχισε ο Σωκράτης, θέλεις να πεις κάτι κακό για τον μαθητή μου αν και δεν είσαι καθόλου σίγουρος ότι είναι αλήθεια.

Ο γνωστός του έσκυψε το κεφάλι από ντροπή και αμηχανία.

- Παρόλα αυτά, συνέχισε ο Σωκράτης, μπορείς ακόμα να περάσεις το τεστ γιατί υπάρχει και το τρίτο φίλτρο.
Το τρίτο φίλτρο της χρησιμότητας.

Είναι αυτό που θέλεις να μου πεις για τον μαθητή μου κάτι που μπορεί να μου φανεί xρήσιμο σε κάτι;


- Όχι δεν νομίζω... 


- Άρα λοιπόν αφού αυτό που θα μου πεις δεν είναι ούτε αλήθεια, ούτε καλό, ούτε χρήσιμο, γιατί θα πρέπει να το ακούσω;

Ο γνωστός του έφυγε ντροπιασμένος, 

έχοντας πάρει ένα καλό μάθημα...

Μήπως είναι καιρός 
να βάλουμε κι εμείς 
αυτό το σοφό τεστ 
στη ζωή μας;

4.7.10

Ενεργοποιήστε τη διαίσθησή σας

Τα πιο σημαντικά πράγματα της καθημερινότητάς μας, καλύπτονται από ένα πέπλο αβεβαιότητας, όπως για παράδειγμα οι αποφάσεις που αφορούν τις σχέσεις, την εργασία, την αγορά ενός σπιτιού ή μια μελλοντική μας κίνηση.
Η λογική σχεδόν ποτέ δεν είναι αρκετή.
Οι αποφάσεις επηρεάζονται από καταστάσεις τις οποίες έχουμε ζήσει στο παρελθόν, καθώς και από τις συναισθηματικές μας αναμνήσεις (εκτιμήσεις που κάναμε στο παρελθόν και βιώνουμε στο παρόν).
Τις περισσότερες φορές αυτές οι εκτιμήσεις είναι συγκαλυμμένες, αλλά βοηθούν στη λήψη αποφάσεων στο επίπεδο του υποσυνείδητου.
Όταν όμως αυτές οι αναμνήσεις περάσουν στη σφαίρα του συνειδητού, αποκτούν μια άλλη ταυτότητα: ονομάζονται ΔΙΑΙΣΘΗΣΗ.

«Η διαίσθηση και τα βαθύτερα ένστικτά μας έχουν μια ισχυρή βιολογική βάση», ανέφερε πριν λίγα χρόνια ο Δρ. Αντόνιο Νταμάσιο, νευροεπιστήμονας και σημερινός διευθυντής του Ινστιτούτου για τον Εγκέφαλο και τη Δημιουργικότητα στο Πανεπιστήμιο στη Ν. Καλιφόρνια, επιβεβαιώνοντας, με πειραματικό τρόπο, ότι η διαίσθηση δεν ανήκει στη σφαίρα του μεταφυσικού, αλλά μπορεί να εξηγηθεί με επιστημονικούς και βιολογικούς όρους.

Τα πρώτα αυτά στοιχεία του Νταμάσιο περί διαίσθησης, ήρθε να επιβεβαιώσει μια άλλη έρευνα που διενήργησε ο Δρ. Ματίας Πεσιλιόνε του University College του Λονδίνου, η οποία δημοσιεύτηκε στη βρετανική Επιθεώρηση Neuron.
«Πολλές φορές η διαίσθησή μας μπορεί να μας οδηγήσει σε ένα καλύτερο αποτέλεσμα από ό,τι η λογική σκέψη», δήλωσε ο Πεσιλιόνε και, όπως φαίνεται σύμφωνα με την πειραματική μελέτη του, έχει δίκαιο.
Η έρευνα του Πεσιλιόνε αποδεικνύει ότι «ο υποσυνείδητος εγκέφαλός μας είναι αρκετά έξυπνος, έτσι ώστε να κάνει για εμάς τις καλύτερες επιλογές».

Η ανεξήγητη αυτή φωνή, που μας έχει γλιτώσει πολλές φορές από λανθασμένες κινήσεις ή επιλογές, δεν κατοικεί στην ψυχή, αλλά στο μυαλό μας και συνδέεται άμεσα με τη σκέψη και το συνειδητό μέρος του εγκεφάλου μας.

Οι πέντε αισθήσεις μας λειτουργούν σαν κανάλια που μεταφέρουν τα ερεθίσματα και τις πληροφορίες τις οποίες λαμβάνουμε από το περιβάλλον στον εγκέφαλο. Ο μεγάλος όγκος τους, όμως, δεν επιτρέπει στις αισθήσεις μας να τις φιλτράρουν στο σύνολό τους. Κάποιες από αυτές τις πληροφορίες, περνούν χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε στο υποσυνείδητο, το οποίο με τη σειρά του θα στείλει στο συνειδητό μόνο εκείνες που θεωρεί πολύ σημαντικές. Οι υπόλοιπες πληροφορίες παραμένουν σε αδράνεια μέχρι ο εγκέφαλός μας να τις χρειαστεί και να τις βγάλει στην επιφάνεια…

Και τότε έρχεται στο προσκήνιο ο μαγικός αυτός μηχανισμός που ονομάζουμε ΔΙΑΙΣΘΗΣΗ.

Όπως συμβαίνει και με τη μνήμη, η διαίσθησή μας μπορεί να «ανθίσει» και να εξελιχτεί, αρκεί να κινηθούμε και εμείς προς αυτή την κατεύθυνση με πέντε απλά βήματα:

1. ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ
Ψάχνοντας βαθιά μέσα μας και βρίσκοντας τα θέλω, τις επιθυμίες και τις προθέσεις μας έχουμε μεγάλες πιθανότητες να έρθουμε σε επαφή με το μεγαλείο της διαίσθησής μας.

2. ΑΝΟΙΓΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ ΜΑΣ 
Δεν πρέπει να σκεφτόμαστε με προκαταλήψεις, ούτε να παρασυρόμαστε και να υποκύπτουμε στις κοινωνικές φόρμες ή σε διάφορες ανώφελες συνήθειες. Μόνο έτσι θα απελευθερωθούμε και θα ακούσουμε ξεκάθαρα τη φωνή της διαίσθησής μας.

3. ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΜΑΣΤΕ ΤΙΣ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΜΑΣ 
Βλέπουμε, ακούμε, μυρίζουμε, νιώθουμε. Ανοίγουμε τις κεραίες μας, παρατηρούμε και συλλέγουμε όλες εκείνες τις πληροφορίες και τα σημάδια που θα κάνουν τη διαίσθησή μας να δουλέψει καλά.

4. ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟ
Να μην επιτρέπουμε στο φόβο και την έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό μας να κατευθύνουν τη ζωή μας. Κάθε φορά που μια απόφασή μας βγαίνει αβίαστα, πρέπει να την παίρνουμε και να μην την μπλοκάρουμε με έξτρα σκέψη και αναλύσεις. Αν δεν μας βγει σε καλό, την επόμενη φορά θα μπορούμε να χειριστούμε το θέμα καλύτερα.

5. ΑΞΙΟΠΟΙΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΡΓΕΙΑ ΜΑΣ
Δεν αφήνουμε τον κόσμο να προχωράει και να εξελίσσεται χωρίς εμάς. Ψάχνουμε, ανακαλύπτουμε και αναλύουμε κάθε καινούργιο ερέθισμα, κάθε πρωτότυπη ιδέα, κάθε νέα γνωριμία. Ρωτάμε και μαθαίνουμε. Η γνώση είναι ένα από τα κλειδιά που μπορούν να ανοίξουν την πόρτα της διαίσθησής μας.

Το γεγονός πάντως είναι ότι ΟΛΟΙ ΔΙΑΘΕΤΟΥΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ και υπάρχουν τρόποι να την αναπτύξουμε.

Μήπως ήρθε η ώρα να πάρουμε στα σοβαρά το ένστικτό μας και να ακολουθήσουμε τη διαίσθησή μας;

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails Bookmark and Share